บทที่ 2 ก่อนการมาเป็นบ้านริมแคว เมื่อเข้า มหาวิทยาลัยเชียงใหม่

ผมสอบเข้า มช ได้ ด้วยความ ไม่ค่อยจะเชื่อ ในต้วเองเท่าไร แต่เมื่อเพื่อนมาตะโกนยืนยันว่าผมติด เกษตร มช คืนนั้น ก็เลย ไม่ได้นอน คือตื่นเต้นนอนไม่หลับ แล้ววันนั้นก็มาถึงวันที่ ผมต้องจากบ้านไปเรียนต่อที่ เชียงใหม่ ผมรู้จักเชียงใหม่ ไม่เคยจากบ้านไปไกลขนาดนี้ ย่อมเป็นที่เป็นห่วงของเตี่ยแม่ อย่างมาก แม่ผมสอนผมเรื่องต่างๆ มากมากมายด้วยความเป็นห่วงลูก เตี่ยและแม่ไปส่งผมที่สถานีรถไฟห้วลำโพง ตลอดระยะเวลาเดินทางไปส่ง แม่สอนตลอด เตือนตลอด โดยเฉพาะเรื่องการเรียน เรื่องผู้หญิง ผมจำได้ว่าเตี่ยแม่ไปถึงสถานีก็เกือบเที่งวันแล้ว ที่นั้น รุ่นพี่คณะต่างๆ ต่างมารอรับรุ่นน้องของ คณะของตน ผมเดินผ่านคณะไปที่ ซุ้มคณะเกษตร เห็นรุ่นพี่ ปี 2 มาบูม รับน้องดังเต็มไปหมด ผมก็ไม่รู้ บูมว่าอะไร เรื่องอะไร เพราะ เป็นเด็กบ้านนอก เรียนบ้านนอก พวกเราต่างคนต่างมา ต่างครอบคร้ว ต่างถื่นมารวมกัน โดยมีรุ่นพี่ คอยดูแล เอาใจใส่ อย่างมาก อย่างพี่น้องสายเลือดเดียวกัน พวกเราถูกพาขึ้นไปนั่ง ในตู้รถไฟ ที่กำลังจะมุ่งสู่ จังหวัดเชียงใหม่ ในเวลาอันไกล้นี้ ประมาณ บ่าย 2 โมง ขบวนรถก็เคลื่อนต้ว อย่างช้าๆ มุ่งสู่ เชียงใหม่ พวกเราเริ่มรู้จักกันมากขึ้น ตามระยะทาง และเวลาที่รถไฟวิ่งผ่าน แล้วขบวนรถก็ถึง เชียงใหม่ เวลาประมาณ 8 โมงเช้า ผมเห็นรุ่นพี่ๆ มาคอยต้อนรับพวกเรามากมาย ต่างคนต่างแยกย้ายไปตามรุ่นพี่ๆ ที่มาคอยดูแล ผมคณะเกษตร ถูกนำไปขึ้นรถกูดัง รถคอกหมู รุ่นผมประมาณ 90 คน รถผ่านต้วเมืองเชียงใหม่ ที่ๆ ผู้คนทั้งประเทศบอกว่า สาวเชียงใหม่ สวยมาก ผมยังไม่เห็น เห็นเมืองที่ยังไม่ค่อยเจริญ เห็นร้านค้ามากมาย รถพาพวกเราไปไหน ไม่มีใครรู้ แล้วก็มาหยุดตรง หน้าทางเข้า มหาวิทยาลัย ผมมองเข้าไป เหมือนเข้าป่าเลย ไม่เห็นมีอาคาร หรือตึกเรียนเลย รุ่นพี่บอกพวกเรา ให้มองขึ้นไปบนภูเขาตรงหน้า บอกว่า นั้นคือ พระธาตุดอยสุเทพ ทำให้ผใม ตื่อเต้น ตื่นตา ผมกราบ พระธาตุ ด้วยใจเลื่อมใส พวกเราทุกคนเดินเข้ามหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ด้วยความภาคภูมิใจ รุ่นพี่ พาพวกเราไปกราบขอพร จากองค์ ศาลพ่อภูมิ เจ้าที่ ที่วงเวียน ผมก้มลงกราบแทบพื้น ฝากต้วฝากใจไว้ที่ มช ขอใหเรียนจบๆ ตามเกรณท์